کتیبه عشق

اللّهمَ صَلّ عَلی مُحَمّد وَ آلِ مُحَمّد وَ عَجّل فَرَجَهُم
بسم الله الرحمن الرحیم: قُل هُو اللهُ احد، اللهُ الصّمد، لَم یَلِد وَ لَم یولَد، وَ لَم یَکُن لَهُ کَفُواً اَحَد.

#رنج_مقدس
#صفحه125

تصميم مسعود را هنوز چندان باور نكرده ام.برخورد علي را هم درك نكرده ام.
با مديريت پدر فعلا دنياي خانه آرام است. فقط دوست دارم بدانم كه چرا با مسعود وارد گفت و گو نشد و از كنارش با سكوت گذشت.
مسعود پيام زده و احوال خانه را پرسيده است. درست برداشت كنم يعني حال علي را مي خواهد بداند.
مي نويسم:
-علي آرام است. فقط همين. دلم مشهد مي خواهد مسعود. شيخ بهايي را.
-چرا شيخ بهايي؟
-چون تو مي خواهي مثل شيخ بهايي بشوي.
علامت سؤال مي فرستد.
تماس بگيرم راحت ترم. قطع مي كند و مي نويسد:
-سر كلاسم نمي تونم حرف بزنم.
پس هنوز روبه راه نشده است كه سر كلاس به پيام پناه آورده است.
مي نويسم:
-بلدي با هنر مهندسي ات، حمامي عمومي بسازي كه آب خزينه اش براي چند ده نفر گرم باشد، آن هم فقط با آتش يك شمع؟
-معماي سخت تر از اين بلد نيستي ؟
-يا ساختماني بسازي از گل و آجر كه مقابل زلزله ي هفت ريشتري طاقت

#رنج_مقدس
#صفحه126
بياورد؟
-ليلا اين قدر تيز هوش نيستم. اصلا مگر مي شود بچه؟
-با علم امروز آن ور آبي ها نه! اما با علم شيخ بهايي مي شد.
حمامش را انگليسي ها آمدند كه از معماري اش سر در بياورند. خراب كردند، نه ياد گرفتند و نه توانستند دوباره مثل اولش بسازند. منار جنبان اصفهان هم هست. حتما برو ببين با خشت و گل است.
چه تكاني مي خورد و در اين چند صد سال خراب نشده است.
طول مي كشد تا جواب دهد:
-منظور؟
اين يعني كمي گيج و عصبي شده است. برايش شكلك بوس مي فرستم وبعداز مكثي مي نويسم:
علمي كه آن ور آب، پُز آن را مي دهد، ريشه اش را از ما گرفته اند. مسعود جان! تو وضعيت كشور خودمان را مي داني. پدرش را دارند در مي آورند. فصل رنگ نيست. دنگ ز فنگ زندگي نبايد از مقابله ي جنگي غافلت كند چرا تو شيخ بهايي نشوي. آن سعيد هم خوارزمي؟
شكلك هاي در هم مي فرستد.
پدر دارد صدايم مي كند براي غذا. آخرين پيام را تند تند تايپ مي كنم.
الگوريتمي را كه در كتاب رياضي مي خوانديم يادت هست؟الخوارزمي بوده، نامردها به نام خودشان تغيير دادند. صفر و يك كامپيوتر هم كار بچه هاي خودمان است. دلت بسوزد، فسنجان داريم شيخ بهايي جان!
سلام خوارزمي را هم برسان.
تا برسم مادر سفره را انداخته و همه منتظر من هستند. پدر مي گويد:
-چرا راه دور بريم. دختراي فاميلمون هستن ديگه.
مادر دارد خورشت را مي كشد و پدر برنج را. علي مي گويد:
-إ پدر من؟شما امروز جز سر و سامان دادن زندگي من بحث ديگه اي نداريد؟

#صفحه127
-آخر تو الان بايد دو تا بچه داشته باشي؛ اما هنوز اجازه ندادي يه خواستگاري برات بريم.من هم اشتباه كردم قبول كردم درست تموم بشه، سربازي بري، سركار بري، مگه زن مي گرفتي اينا انجام نمي شد؟ الان سعيد و مسعود بيست سالشونه و من نمي خوام بذارم مثل تو عمرشون تلف بشه.
مي گويم:
-مديوني اگر قانع شده باشي.
پدر مي خندد. علي بشقاب را جلوتر مي كشد و ابرويي بالا مي اندازد:
-حالا بذاريد اين غذا از گلوم پايين بره.
مادر بشقاب علي را بر مي دارد.
قاشق و چنگال علي در هوا مي ماند و چشمش رد بشقاب مي رود.
-اصلا به من چه براي تو خرس گنده غذا بپزم. برو به زنت بگو.
پدر هم به خنده مي افتد. امروز حالت چهره ي پدر و كارها و حرف هاي مادر با هميشه فرق كرده است. علي نگاهي دور مي چرخاند و مي گويد:
زن مي گيرم.به جان خودم زن مي گيرم.فقط الان بذاريد غذامو بخورم.
مادر بشقاب رو برنداشتيد بخورم. بعد يه خاكي به سرم مي ريزم.
پدر قاشق علي را در هوا مي گيرد. مي گويد :
-ديگه چيه؟الان دقيقا مشكل چيه ؟
پدر قاشق را همين طوري در هوا نگه مي دارد و مي گويد:
-بگو كسي مد نظرت هست يا نه؟
-مي گم، به جان خودم مي گم. بذاريداين غذا رو بخورم. لال شم اگه نگم.
لبخند شيطنت آميزي مي زند و چشمكي كه فكر مي كند مادر را خام كرده.
-الان من بايد چي كار كنم تا شما راضي بشي؟
باور كنيد هيچ موردي توي ذهنم…

#صفحه128
نيست.
-مديوني اگه يه كم خجالت بكشي!
علي چشم غره مي رود. محل نمي دهم:
-كلا كسي مد نظرت نيست يا اسم ببريم شايد؟
خيز بر مي دارد سمتم. جيغي ميزنم و فرار مي كنم. پدر دستش را مي گيرد:
-پسرجان! الان دقيقا ما چه جوري شما رو به دختراي مردم معرفي كنيم؟
از آن عقب مي گويم:
-بگيد يه وقت خداي نكرده فكر نكنيد پسرم مثل توپ صد و بيست مي مونه.فقط بايد خيز سه ثانيه بلد باشيد. اگر پدرتون در دسترس نباشه حتما فاتحه تون خونده ست.
-خواهرت رو بايد با خودمون ببريم.
علي بلند مي شود:
-من كه زن نمي خوام، اما اگر زور و اجباره، خودتون يكي رو پيدا كنيد. فقط من كليشرط و شروط دارم ديگه.
دستش را تكان مي دهد به معناي خداحافظي. قبل از اين كه وارد اتاقش بشود مادرمي گويد:
-پس شما هم وسايل مورد نيازت رو جمع كن. چادر مسافرتي هم توي انبار هست.
علي تكيه به ديوار مي دهد و صدايش را كش دار مي كند و مي گويد:
-مامان من، مامان خوب من، عزيز دلم.
مادر بر مي كردد سمتش و مي گويد:
-اصلا كوتاه آمدن در كار نيست. ديگه خيلي داري بي هدف زندگي مي كني.
همه چيز كه درس و كار نيست. آدم نصفه نيمه اي الان تو.

#صفحه129
علي حرف دارد اما نمي زند، حالا سرش را به ديوار تكيه مي دهد. دلم برايش مي سوزد. آرام مي گويد:
-جدا كسي مد نظرم نيست،اما اگر هم مي خواهيدكسي را انتخاب كنيد…
هوووف….خيلي دقت كنيد. تمام زندگي و افكار و اهدافم را نتركاند. من حوصله ي دعوا و درگيري و توقع و اين مسخره بازي ها رو ندارم.
دلم مي خواهد همراهش بروم و بپرسم قصه دفترت حقيقت دارد يا تنها يك داستان است؟اصلا ربطي به خودت دارد يا نه؟ مي رود داخل اتاق و در را مي بندد. توي ذهنم مرور مي كنم كه چه كسي روحيه اش با علي جور است و مي توانند يك زندگي شيرين با هم داشته باشند؟
مادرافكارم را پاره مي كند و مي گويد:
- ليلا! دختر آقاي سرمدي هست، همون كه چند بار خونه آقاي عظيمي ديديمش.
-به نظر من دختر نوبريه مامان. متفاوت از همه ي دخترايي كه دور و برمون اند، فقط اگه علي لياقتش رو داشته باشه. بيچاره حيف نشه.
ابرو در هم مي كشد و با غيظ نگاهم مي كند. مي خندم.
-آي آي مامان خانم! طرف بچه تو نگير.
اما ريحانه، همراه خوبي براي علي مي شود..

کتیبه عشق
@katibeheshgh